ojca, jej wszystkim więźniom i wygnańcom. Z okazji greckiego Nowego Roku rozesłałem tego rodzaju słodkie słówka, na co dostałem cały stos telegramów i listów. Poproszono mnie, abym zabrał publicznie głos.
Zacząłem od Elefteron Wima[1], największego dziennika w całej Grecji. Lubię podobne wielkie głośniki, jednak pod warunkiem, żeby mi pozwolono wykrzyczeć się w nich do woli. Wima postarała się dla mego artykułu o odpowiedni, silny tłumik. Mimo to jednak w automobilu tego dziennika zwiedziłem okolice Aten, poczem odwieziono mnie z paradą do mego hotelu, który już nazajutrz stał się celem najdzikszych ataków.
Nigdy w życiu nie napastowano mnie w podobnie obelżywy sposób. Ani jeden prawie dziennik nie wziął mnie w obronę. Estia[2], organ urzędowy, potraktował mnie mianem pousti, co oznacza: pasywny pederasta! Nie będąc nigdy pasywnym ani aktywnym, nie chciałem wierzyć własnym oczom, choć co prawda znane mi były nieco obyczaje greckie, gdzie chłopcy z najlepszych rodzin, w obecności rodziców, używają często tego wyzwiska, taksamo jak i słowa fistikia.
Po prasie przyszła kolej na parlament. Wówczas to — dla udowodnienia mi, że nie cała Grecja tak myśli, — minister rolnictwa Papanastaziu[3], bronił mnie publicznie z trybuny, — a następnie zaprosił mnie do siebie, na skromne przyjęcie, dla mnie specjalnie urządzone.
Źle na tem wyszedł, gdyż z pomocą intryg politycznych pozbawiono go portfelu.
Nie ustawałem w mej działalności. A więc od-
- ↑
Eleufteron Wima (od 1945 roku wydawane jako To Wima) — grecki dziennik wydawany od 1922.
- ↑ Estia — grecki dziennik wydawany od 1876 roku.
- ↑ Aleksandros Papanastasiu (1876-1936) – grecki polityk, dwukrotny premier kraju.
