obecnie, odkąd jesteś wśród nas! Zostań z nami! Wróć do nas!
I rzucali się sobie wzajemnie w ramiona. A nie zawsze bywało się pijanym. Pijani byli raczej życiem, nadzieją, cierpieniem.
Och, wy wszyscy, którym sam obiecałem, lub którzy wydobyliście ze mnie obietnicę, że wrócę i wśród was zbuduję moją izbę!... może już się nigdy więcej nie zobaczymy?
Wszystko jest tylko złudą. Ale czyż nie w tem właśnie tkwi treść naszego życia?
Przyjmując za fakt ową rzekomą, zarzuconą mi „dwulicowość“, jak to już pisała „Literaturnaja Gazeta“ w Moskwie, możnaby mi obecnie, kiedy wchodzimy w granice Rosji, zadać pytanie:
— Czyliż nie wiedziałaś dokładnie o tem wszystkiem przed wyjazdem do Rosji, względnie po krótkim tamże pobycie? Bo przecież uważano cię raczej za bolszewizującego.
Na to odpowiadam:
Zawsze byłem i pozostanę bolszewizującym, to znaczy zwolennikiem objęcia władzy przez klasę robotniczą i zniszczenia kapitalizmu, — a to w warunkach, które poznacie po przeczytaniu tej książki. Wszystkie one są na chwałę Lenina, Trockiego, Dzierżyńskiego[1] i wszystkich tych bohaterów październikowej
- ↑
Feliks Edmundowicz Dzierżyński (1877-1926) – radziecki rewolucjonista i polityk polskiego pochodzenia, organizator służb bezpieczeństwa; skala i ciężar politycznych represji przez niego nadzorowanych podczas czerwonego terroru przyniosła mu miano Żelaznego (bądź Krwawego) Feliksa.
