mal dosłownie pewne części programu opozycji.
Walka z kułakami! Kampania autokrytycyzmu w łonie samej partji! Wałka z biurokracją! Upływa znów parę miesięcy, a Stalin podejmuje szeroko zakrojoną walkę ze „zdecydowanie oportunistyczną prawicą w partji“. Usuwa się kierowników organizacji w Moskwie. Mówi się dużo o oportunizmie Bucharina. Ale prawica milczy uparcie, o ile nie przyłącza się jawnie do kampanji przeciw... prawicy!
Oto jak dziś sprawy stoją.
Dojrzewa nowy kryzys.
Zaczęło się to bezpośrednio po XV Kongresie. Wykluczono z partji około 4.000 opozycjonistów. Miljony innych wyrzekły się swych przekonań. Większość wykluczonych utraciła swe dotychczasowe zajęcia. Podczas przeprowadzanych w Moskwie rewizyj, G. P. U. dostała w ręce kopje dwóch listów wysłanych przez przewódców rosyjskiej opozycji do ich towarzyszy komunistycznych we Francji i w Niemczech; w listach tych powiedziane było, że wobec poważnej sytuacji w międzynarodówce komunistycznej byłoby usprawiedliwionem utworzenie międzynarodowej frakcji lewicowej. Opublikowanie tych „senzacyjnych dokumentów“, które w rzeczywistości nie miały w sobie nic senzacyjnego, posłużyło do usprawiedliwienia deportacji trzydziestu najwybitniejszych leaderów opozycji. Trockiego zesłano do Alma-Ata, na granicy Mongolji. Radek, nieposkromiony międzyna-
