jeszcze niedoskonałej, ale socjalistycznej, nowej, zdolnej do życia i żywej, czego dowody już złożyła po raz pierwszy w chwili, gdy po siedmiu latach wojen domowych i zewnętrznych, po piętnastu inwazjach na Ukrainę, potrafiła własnemi siłami doprowadzić znów produkcję do przedwojennego poziomu.
Robotnicy rosyjscy mogą słusznie mieć ufność w przyszłość. Mają wszystkie dane po temu, by zwyciężyć. Ludziom silnym winno się prawdę mówić w oczy; należy uprzedzić tych ludzi, którzy wyruszyli na zdobycie przyszłości o wszystkich przeszkodach i zasadzkach zastawionych na ich drodze.
Jakżeby się chciało krzyknąć im odrazu:
— Nie zaniedbujcie, nie lekceważcie i nie trwońcie waszego wspaniałego materjału ludzkiego! Nie dopuśćcie do zdemoralizowania waszej falangi komunistycznej! Nie dziesiątkujcie sami waszych przywódców! Nie rozdrabniajcie na kazuistyczne formułki waszych bogactw intelektualnych, waszej komunistycznej doktryny! Brońcie energiczniej i starajcie się wyleczyć zupełnie wasze państwo, wasz przemysł! A na to trzeba, abyście mieli oczy czujnie i szeroko otwarte!...
Kryzys zbożowy wyraża się w tem, że ta Rosja, jeden ze spichlerzy świata, która przed wojną eksportowała corocznie zbóż za przeszło 1,300 miljonów franków, a jeszcze w roku 1923 wywiozła ich za przeszło 100 miljonów rubli, — ta sama
