Rosja zmuszoną była w r. 1928 sprowadzać zboże z zagranicy i chwytać się wyjątkowych zarządzeń celem zmuszenia zamożniejszych włościan do oddania zboża.
„Z początkiem roku“, oświadczył Rykow[1] dnia 9 marca 1928, „aprowizacja miast była zagrożona“. A przewodniczący leningradzkiego Sowietu, Komarow oświadczył 28 grudnia tegoż roku: „O ile nadejdą oczekiwane zapasy zboża, uda nam się od biedy powiązać koniec z końcem aż do jesieni“. Zatem i w roku 1929 kryzys zbożowy nie zelżał, skutkiem czego po miastach wystają pod piekarniami długie ogonki, a po wsiach walka klasowa uległa silnemu zaostrzeniu.
Eksport zboża stanowił poprzednio jedno z najważniejszych źródeł dochodu.
Katastrofa, przepowiadana od dwóch lat przez silną grupę opozycyjną w łonie partji komunistycznej, wybuchła nagle z całą mocą, w trzy miesiące po porażce tych właśnie, którzy nadaremnie ostrzegali partję. Opozycja zwracała nieustannie uwagę partji na wzbogacenie się „kułaków“, na nieudolność przemysłu, nie mogącego zaspokoić wszystkich potrzeb wsi, na zupełną bezmyślność i zaślepienie biurokracji, będącej zdania, że wszystko jest w zupełnym porządku. Ale opozycjoniści zostali wyrzuceni z Partji na XV Kongresie w grudniu 1927 i zesłani natychmiast na wygnanie. Kongres zaś oświadczył solennie, że wszystkie ich twierdzenia i ostrzeżenia są wręcz nieprawdziwe.
I oto prawie bezzwłocznie po zamknięciu kongresu wybuchł kryzys, zadając brutalnie kłam wszystkim jego uchwałom. Partja, prowadzona przez Sta-
- ↑
Aleksiej Iwanowicz Rykow (1881-1938) – rosyjski polityk socjaldemokratyczny i komunistyczny.
