Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/144

 — Wolałabym mieć foxterjera.
 Po chwili zaś dodała:
 — ...Białego, z jednem czarnem uchem i z czarną łatą na grzbiecie.
 — A ja chciałabym mieć odrazu parę.
 — Prawda, że byłoby to jeszcze weselej.
 Tu westchnęła i dodała z melancholją kobiety, przywykłej do zawodów.
 — Ale nam się to pewno nigdy nie zdarzy.
 Lecz Irkę ogarnęły innego rodzaju wątpliwości:
 — Słuchaj, Maryniu, a jeśli ty się źle domyślasz — i jeśli sztuczny syn to jest poprostu lalka?
 — To niech go sobie ma jaka inna. Ja jestem nato za duża, żeby się bawić lalkami.
 — Zwłaszcza przy ludziach.
 — Zwłaszcza przy ludziach. Rozumie się.
 — Koniec końcem, my jednak nic nie wiemy.
 — Gdyby ciocia pozwoliła mi przeczytać tego Syna naturalnego, to domyśliłabym się, co jest sztuczny, ale tak!... Kobieta, choćby nie wiem jak dorosła, nie potrafi przecie wszystkiego odgadnąć.
 — To się zakradnij do szafy i przeczytaj.
 W małem sercu Maryni krył się jednak, widocznie, rzetelny i prawy człowiek, albowiem, rozłożywszy bezradnie ręce, odrzekła:
 — Aha! — kiedy musiałam dać słowo, że bez wiedzy cioci nie zabiorę z szafy żadnej książki.
 — Skoro dałaś słowo, to co innego — odpowiedziała niemniej uczciwa Irka.
 Nastała chwila milczenia.