Strona:PL Helena Staś – Na ludzkim targu.pdf/48

—   44   —

 — Oprawię i pokryję ją szkłem — decyduje prędko Romiński.
 W ramce nie będziesz pan przecież nosił przy sobie, osadź lepiej w zegarku — dorzuciła panna.
 Czy powiedziała to umyślnie, wiedząc czyją fotografję nosił, czy przypadkiem, tego się nigdy Romiński nie dowiedział.
 Miał piękny, złoty zegarek, kupiony z pieniędzy odłożonych na gospodarstwo z Anną. Po nieszczęsnej katastrofie kupił go i na wewnętrznej ścianie umieścił fotografję Anny.
 Na zrobioną propozycję ból ścisnął mu serce. Prędko go jednak opanował i zorjentował się w sytuacji. Renia przecież w życiu jego zajęła miejsce Anny, więc miała prawo postacią swoją zakrywać rysy tamtej.
 Po małej chwili przykrego milczenia odpowiedział:
 — Trafną jest rada pani — zastosuję się do niej.
 — Jaki Stasio jest dobry — rzekła, tytułując go imieniem, jakby na podziękę lub też w nagrodę.
 „Stasio” dotknięty tem mile, odwzajemniając, zawołał żywo:
 — Reniu, każde twoje życzenie będę się starał wypełnić.