ze Lwowa druh dr. Tadeusz Strumiłło, by przez wykłady, a następnie wycieczkę próbną zaznajomić naczelników „Sokoła“ z podstawowemi ćwiczeniami harcerskiemi. Próby te nie odniosły jednak pożądanego skutku, bowiem mimo gorących zwolenników harcerstwa wśród kierowników „Sokoła“, z których wymienić należy druha Bernarda Chrzanowskiego, ówczesnego prezesa i ś. p. Dr. Ksawerego Zakrzewskiego, wiceprezesa, idea harcerska w „Sokole“ narazie się nie przyjęła. Nieliczni członkowie pierwszych zastępów harcerskich rekrutowali się przeważnie z dwóch towarzystw samokształcących młodzieży: Tow. „Iskra“ i Tow. „Ogniwo“. I garstka ta wspólnie przemyśliwując w wieczornych godzinach nad prawami skautowemi, zdawała sobie dokładnie sprawę z powagi obowiązków, których zamierzała się podjąć. Ważono się długo z ostateczną decyzją; bo, aby wydać
walkę tym wszystkim nałogom, które od wieków były w naszem społeczeństwie głęboko zakorzenione, tak słabemi, niewypróbowanemi siłami młodzieńczemi trzeba było nie lada zaparcia się siebie. Lecz ostatecznie po gorącej wymianie zdań, decyzja zapadła. Jedna wspólna myśl przenikła wszystkich, jednem wspólnem uściśnieniem dłoni zawarto przymierze, a złożone przyrzeczenie nie pozwalało już je rozerwać.
Stało się to dnia 17. października 1912 roku.
Pomimo, że zawiązki tej pracy trwały już całe lato, to jednakowoż robota była niezdecydowana, nie ujęta w karby organizacyjne. Od wyżej podanego dnia rozpoczęto pracę planową, za podstawę jej przyjmując dziesięć punktów prawa skautowego, obowiązującego w Galicji, a opartego na znanych prawach Baden-Powell'owskich. Oto jego brzmienie:
- Skaut jest rzetelny, na słowie jego można polegać jak na Zawiszy.
- Skaut jest wierny Ojczyźnie i swoim obowiązkom.
- Skaut jest pożyteczny bliźnim i codzień musi spełnić dobry uczynek.
- Skaut jest przyjacielem wszystkich a bratem każdego innego skauta.
