OBAWA przed zwyrodnieniem młodzieży, zmniejszająca się z roku na rok liczba urodzin oraz rekruta w prowincjach czysto niemieckich spowodowała organizatorów „Jungdeutschlandbundu“ w pierwszych miesiącach 1912 roku do coraz głośniejszego nawoływania do zrzeszania się młodzieży niemieckiej pod znakami „bundu“, celem wzmacniania przez sport i wycieczki piesze sił fizycznych i, co znakomicie z tym połączyć można, zyskiwania dzielnych synów ojczyzny przez wpajanie w młodzież rdzennego ducha narodowego. Nie można przypuszczać, żeby pierwsi organizatorowie ruchu z tak wzniosłej sprawy chcieli zrobić pigułkę dla młodzieży polskiej, A jednak krzewiciele „Jungdeutschlandbundu“ w dzielnicach polskich uważając go przedewszystkiem za ponętną łapkę na polskich chłopców wpychają nieomal przemocą (n. p. w pewnem gimnazjum w Księstwie) młodzież polską w szeregi „bojowników za wielkość Niemiec“, by tem spowodować względnie przyspieszyć germanizację. Niebezpieczeństwo to zrozumiała natychmiast część młodzieży samej, niebezpieczeństwo to zrozumiały przedewszystkiem szerokie koła społeczeństwa polskiego w zaborze pruskim, uznając gwałtowną konieczność stworzenia przeciwwagi do niemieckich usiłowań. Od razu zrozumiano, że złu drogę zagrodzić może jedynie stworzenie własnej polskiej organizacji, zabezpieczającej młodzież przed wynarodowieniem. Towarzystwo młodzieży polsko-katolickiej organizowane wówczas w tym
