Z powodu tarć między kierownikami poszczególnych drużyn
a zarządami towarzystw znikały stopniowo węzły łączące
i drużyny przeistaczały się w samodzielne skautowe jednostki organizacyjne.
Z inicjatywy dha Jahnsa utworzono przy Sokole (wreszcie!) 1 maja 1913 r. drużynę im. „ks. Józefa Poniatowskiego“, do której przyjmowano tylko młodzież sokolą. Wogóle „Sokół“ poznański zaczął w międzyczasie żywszą pracę harcerską, zapoczątkowaną już swego czasu przez kurs druha Strumiłły, urządzony w roku 1912. Przyjmując zasadę, że zbyt liczne szeregi skautowe nie mające jeszcze wyćwiczonych kierowników nie staną na dość wysokim poziomie, postanowiono wdrażać wpierw młodzież w zasady życia skautowego, stwarzając „Tow. gier i zabaw dla młodzieży — Zorza“. Tam
dopiero z bogatego materjału wyszukiwano sobie wybitniejszych chłopców, których wcielano do pierwszych zastępów przyszłej drużyny. Aczkolwiek z „Zorzy“ wyszły (choć pośrednio) drużyny skautowe „Leszek Biały“ i „Kościuszko“, które się z biegiem czasu zupełnie wyemancypowały, to samo późniejsze „Tow. skautów Zorza“ wzgl. „hufiec skautów Zorza“ nigdy się już nie rozwijało w kierunku czysto harcerskim,
Strona:PL Harcerstwo poznańskie w pierwszem dziesięcioleciu M. Lissowski.pdf/13
Wystąpił problem z korektą tej strony.
11
