nanie tak czekać z dnia na dzień bez żadnego końca...
Teraz warunki znacznie się pogorszyły na Pawiaku, strzelają do okien, biją kolbami na spacerze, straszne represye...“
Jeżeli więzienie jest zakładem wynaturzania, uczelnią występku dla kryminalnych, to dla politycznych staje się szkołą rewolucyi, hartownią ducha. Nieubłagana, stała, głucha walka z administracyą zaprawia do boju, zaglądanie w oczy niebezpieczeństwu wyrabia odwagę, cierpienia, dolegliwości, prześladowania znoszone osobiście budzą pierwiastki nienawiści już wprost prywatnej do istniejącego porządku rzeczy, którą nasycona ideowość staje się wprost namiętnością, nie tylko sposobem myślenia, ale odczuwania, działania i życia.
Często, jak potwierdzają życiorysy głośnych rewolucyonistów, źródłem całego prze-
