przeciwnikiem politycznym, sprzężonym z nim przez los, jak sam powiada[1].
∗ ∗
∗ |
Gdy po bitwie pod Cheroneą (338), z którą sława i wolność narodu greckiego zstąpiła do grobu, powstało w Atenach przygnębienie umysłów i obawa przed najściem Filipa i uderzeniem w samo serce Hellady t. j. Ateny, postanowiono za radą Demostenesa silnie je obwarować. Filip tymczasem, czy to nie uważając pory zimowej za stosowną do oblężenia miasta obwarowanego czy też nie chcąc niepomyślnem przedsięwzięciem zmniejszyć sławy, jaką się obecnie okrył, pochód swój skierował na Teby, oszczędzając Ateńczyków w tej także myśli, że uda mu się zjednać ich sobie uprzejmością i łaskawością[2]. I rzeczywiście one go nie zawiodły; tymi przymiotami pozyskał umysły Ateńczyków i sprawił, że przez posłów swoich zawarli z nim pokój pod warunkami podanymi im przez zwycięzcę.
Po odstąpieniu Filipa – a w dziesięć miesięcy po owej klęsce i przeprowadzeniu pierwszych robót – uchwalono również za radą Demostenesa dalej prowadzić rozpoczęte dzieło, przy zawarciu pokoju zaniechane lub w pośpiechu i pod silnem przygnębieniem umysłów niedostatecznie wykonane. Robotę tę rozłożono na 5 lat, poruczając techniczne jej kierownictwo architektowi, który poszczególne roboty podzielił na 10 sekcyi stosownie do 10 fil, z których znowu każda swoją sekcyę oddała przedsiębiorcy do wykonania. Nadto miała każda fila wybranego z pośród siebie kuratora, mającego zarządzać pieniędzmi na budowę wyznaczonemi i doglądać robót swej sekcyi. Takim kuratorem fili pandyońskiej obrano Demostenesa. Mowca na tem stanowisku okazał nie tylko zupełną bezinteresowność, ale i wielką z swej strony gotowość do ofiar, albowiem do otrzymanej kwoty (10 tal.) dodał z własnych zasobów około 100 min, wykonując niektóre roboty nad przepis[3].
Ta ofiarność jakoteż hojność jego, jaką miał okazać w zarządzie kasą teoryków, – stanowiące jednakowoż tylko zewnętrzny powód – spowodowały Ktezyfonta, politycznego stronnika Demostenesa, do uczy-
