Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/119

ne temu, jakiego doznawał wówczas, gdy siedzieli w nocy nad potokiem, paląc wspólnie papierosa.
 — Gdyby mogła pani pojechać ze mną — wyrzekł.
 Wstał, nie mogąc się oprzeć szalonemu porywowi, który go niósł ku niej, przesiadł się na przeciwległą ławkę, ale ona za nim.
 Uderzył pierwszy dzwonek.
 — Zaraz odjadę — szepnął.
 Odpięła od piersi tuberozę i dała mu ją, Adam pochwycił ją w usta, jeden z płatków rozłamał się i lepki, słodki, biały, lubieżnie wonny sok rozlał się mu po ustach i wpadł do gardła. Napawał się tym i ssał śnieżno-biały namiętny kwiat z piersi Lilith oderwany, jakby samą jej pierś...
 Rzuciła mu jeszcze parę kwiatków, jakie miała.
 — Niech mnie przypominają, dopóki pachnieć będą — mówiła.
 Drugi dzwonek. Wstała, podała mu obie ręce, które on, patrząc jej w oczy, całował z uniesieniem.
 — Jeszcze... — szeptała, przysuwając się tak blizko, że prawie opierała się o niego — jeszcze... — powtarzała.