Strona:PL G de Maupassant Widma wojny.djvu/91

 — Tak.
 Ze względów przyzwoitości nie powiedział nic towarzyszom podróży, uwiadamiając ich jednak nieznacznem skinieniem głowy. Westchnie nie ulgi wyrwało się ze wszystkich piersi, a na twarzach odmalowała się radość. Loiseau krzyknął
 — U kaduka! płacę szampana, jeśli się znajdzie tylko w tej spelunce! A pani Loiseau śmiertelnie się przeraziła, gdy gospodarz przyniósł istotnie cztery butelki. Wszyscy stali się nagle rozmowni i głośni; radość wstąpiła w serca. Hrabia spostrzegł, że paní Carré-Lamadon była czarująca, a fabrykant prawił grzeczności hrabinie. Rozmowa stała się żywa, ochocza, dowcipna.
 Nagle Loiseau z wylękłą miną, podniósł do góry ręce i ryknął: Spokój!
 Wszyscy ucichli, zdumieni, niemal strwożení na nowo. Wówczas nadstawił uszu i obydwu rękoma dając znaki, by zamilkli, wzniósł oczy ku powale, ponownie zaczął nadsłuchiwać, poczem zwykłym już głosem oświadczył:
 — Uspokójcie się państwo, wszystko dobrze!
 W pierwszej chwili nie chciano zrozumieć, lecz szybko przemknął po twarzach uśmiech porozumienia.
 Po upływie kwandransa Loiseau rozpoczął tęsamą komedyę, powtarzając ją kilkakrotnie w ciągu wieczora; udawał, iż rozmawia z kimś