Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/112

to przypuszczam oczywiście, że chce mnie pan pojąć za żonę.
 Nie spodziewał się tak dobitnego wyłuszczenia kwestji i trochę niemrawo odparł:
 — To się rozumie.
 — A czy pan mówił ze swymi rodzicami?
 — Nie; chciałem wpierw wiedzieć, czy pani ranie przyjmie.
 Podała mu rękę jeszcze wilgotną od wody, a gdy z uniesieniem chwycił ją w swoją dłoń, oświadczyła:
 — Ja się godzę. Uważam pana za człowieka dobrego i uczciwego. Nie chciałabym jednak, by może rodzice pańscy byli niezadowoleni.
 — Och, więc pani sądzi, że matka się nie domyślała, i że kochałaby panią tak bardzo, gdyby nie pragnęła naszego małżeństwa?
 — To prawda, jestem trochę pomieszana.
 I zamilkli. A on przeciwnie, dziwił się w duchu, że ona tak mało zmieszana, tak chłodno-rozsądna. Spodziewał się wdzięcznego przekomarzania, giestów odmownych a przyzwalających, całej tej komedji miłości przy łowieniu ryb, i płuskaniu wody! A to wszystko już skończone, a on związany, ożeniony, w dwudziestu słowach. Porozumiawszy się, nie mają sobie już nic do powiedzenia i oto ogarnia ich oboje lekkie zakłopotanie, że wszystko odbyło się tak nagle i szybko. Trochę pomieszani, nie śmiejąc mówić, ni zabrać się ponownie do połowu, nie wiedzieli co począć.
 Na szczęście wybawił ich głos Rolanda:
 — Dzieci, przybywajcie, tędy, tędy, chodźcie no do kapitana. Ten drab opróżni całe morze.
 Kapitan miał istotnie połów znakomity. Mo kry aż do bioder, brodził po kałużach, jednym