Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/100

 Głosem cichym, gorączkowym, powtarzała:
 — Ależ nic... nic... zapewniam cię... nic...
 Roland pobiegł po ocet; podał synowi butelkę, nagląc:
 — Masz... radź-że coś. Czy zbadałeś jej serce?
 Gdy Piotr się schylił, by ją ująć za puls, cofnęła rękę ruchem tak gwałtownym, że potrąciła krzesło obok stojące.
 — Dajże pokój — rzekł tonem chłodnym — skoro jesteś chora, to pozwól się zbadać.
 Podniosła rękę i podała mu puls. Skórę miała rozpaloną, puls gwałtowny i nieregularny. — Mruknął tedy: —
 — Tak, istotnie, to dość poważne. Trzeba będzie brać środki uśmierzające. Zaraz je zapiszę.
 Gdy pisał receptę, pochylony nad papierem, westchnienia stłumione i kania, oddech krótki, dławiący, zmusiły go do odwrócenia głowy.
 Płakała obydwiema rękami przesłoniwszy twarz.
 Roland przerażony spytał:
 — Ludwiko, co ci jest? Co ci takiego, Ludwiko?
 Nie odpowiadała, szarpana widocznie bólem strasznym, głębokim.
 Mąż chciał jej odjąć ręce od twarzy. Broniła się, powtarzając:
 — Nie, nie, nie.
 Zwrócił się do syna:
 — Co jej jest? Nigdy nie widziałem jej w podobnym stanie.
 — To nic — rzekł Piotr lekki kryzys nerwowy.
 I zdawało mu się, że serce jego doznaje ulgi