Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/97

znaną w całym Paryżu.
 Walter podniósł nos i spytał:
 — Cóż tam nowego?
 Montelin odpowiedział naiwnie:
 — Zapłaciłem w tej chwili rachunek za papier, wynoszący szesnaście tysięcy franków.
 Wydawca skoczył jak oparzony.
 — Co pan mówisz?
 — Że zapłaciłem rachunek pana Privas.
 — Pan chyba zwaryowałeś!
 — Dlaczego?
 — Dlaczego... dlaczego... dlaczego...
 Zdjął okulary i przetarł je starannie. Potem uśmiechnął się tym uśmiechem filuternym, okalającym grube jego usta, ilekroć ma powiedzieć coś złośliwego lub przykrego i tonem stanowczym, przekonywującym oświadczył:
 — Dlaczego? ponieważ mogliśmy otrzymać co najmniej cztery do pięciu tysięcy franków rabatu.
 Montelin odparł zdumiony:
 — Ależ, panie redaktorze, wszystkie rachunki były ścisłe, przejrzane przezemnie i przyjęte przez pana...
 Wówczas Walter spoważniał i rzekł:
 — Jak można być tak naiwnym! Zapamiętaj pan, panie Montelin, że należy zawsze gromadzić swe długi, by się potem módz o nie układać.