Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/98

 I Saint-Potin, potrząsając głową, z miną znawcy, dodał:
 — I co? czy to nic po balzakowsku?
 Duroy nigdy nie czytał Balzac’a, niemniej potwierdził:
 — Tak, istotnie!
 Potem reporter mówić zaczął o pani Walter, istnej indyczce, o Norbercie de Varenne, starym szczurze, o Rivalu, kopii Fervacques’a, wreszcie dotarł do Forestier’a.
 — Ot, miał szczęście dostać taką żonę. To wszystko.
 — A cóż to właściwie za kobieta? — zapytał Duroy.
 Saint-Potin zatarł ręce.
 — Ho! ho! to szczwana sztuka, przebiegła kobietka. Jest kochanką pewnego starego hulaki, który ją wyposażył i wydał za mąż...
 Duroy uczuł nagle jakiś dreszcz lodowaty, rodzaj skurczu nerwowego, potrzebę zwymyślania i wypoliczkowania tego gaduły. Spytał jednak spokojnie:
 — A wy się nazywacie Saint-Potin?
 Odparł z prostotą:
 — Nie. Ja nazywam się Thomas. To tylko w redakcyi przezwali mnie Saint-Potin.
 Duroy płacąc za napoje, zauważył:
 — Zdaje mi się, że to już późno, a mamy jeszcze pójść do dwóch dostojników.