Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/93

 Następnie podawał ulicę i numer, zastrzec gając:
 — Każe pan to zostawić u odźwiernego.
 Mając jeszcze sporo wolnego czasu, zaszedł do litografa, odbijającego na poczekaniu wizytowe karty i kazał sobie sporządzić setkę biletów, na których poniżej nazwiska, widniał nowy jego tytuł.
 Następnie udał się do redakcyi.
 Forestier przyjął go z góry, jak swego podwładnego.
 — Ach! jesteś. Bardzo dobrze. Mam dla ciebie kilka zleceń. Zaczekaj dziesięć minut, aż skończę swoją robotę.
 I zabrał się do rozpoczętego już listu.
 Na drugim końcu stołu, mały jakiś człowieczek, bardzo blady, tłusty, łysy, z białą, błyszczącą czaszką, pisał coś pilnie, kładąc nos na papierze, z powodu ogromnie krótkiego wzroku.
 Forestier zagadnął go:
 — Powiedz-no, Saint-Potin, o której godżinie masz posłuchanie?
 — O czwartej.
 — Zabierzesz ze sobą młodego Duroy, tu obecnego i zaznajomisz go z tajemnicami zawodu.
 — Dobrze.
 Potem zwracając się do przyjaciela, spytał: