Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/486

z zupełną szczerością. — Ja chcę takiego, któryby mi się podobał, bardzo podobał. Majątek mój wystarcza dla obojga.
 Uśmiechnął się uśmiechem dumnym i ironicznym i począł jej wymieniać nazwiska przechodniów, potomków starej szlachty, którzy posprzedawali swe zardzewiałe tytuły córkom finansistów, jak ona, i żyli teraz blisko lub daleko od swoich żon, swobodnie, niezależnie, jako ludzie znani i szanowani.
 — Ręczę pani — zakończył — iż najdalej za pół roku dasz się złapać na tę przynętę. Będziesz się nazywała jaką panią margrabiną, hrabiną, lub jaśnie oświeconą księżną, a na mnie patrzeć będziesz wówczas z całej wysokości swego stanowiska.
 Oburzyła się i uderzając go w ramię wachlarzem przysięgła, iż pójdzie tylko za głosem serca.
 — Zobaczymy; zanadto pani na to bogata — odparł ze śmiechem.
 — Ale pan również odziedziczył jakiś spadek? — zagadnęła znów Jerzego.
 — Ach! nędzota. Nie warto wspominać. Zaledwie dwadzieścia tysięcy rocznego dochodu. Na dzisiejsze czasy, to bagatela.
 — Ale żona pańska odziedziczyła również...
 — Tak, milion na nas oboje. Czterdzieści