Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/344

dziono go z pomysłu, a temsamem i z przyjemności oczekiwanej.
 — Zaprosiłaś kogoś na obiad? — zapytał, wchodząc.
 — Tak i nie — odpowiedziała, nie odwracając głowy i w dalszym ciągu układając kwiaty.
 — To stary mój przyjaciel, hrabia de Vaudrec, ma zwyczaj obiadowania tu każdego poniedziałku, więc i dzisiaj.
 — Ach! dobrze — mruknął Jerzy.
 Stał za nią, trzymając w ręku przyniesiony bukiet, mając ochotę rzucić go, skryć przed oczami ożny.
 — Patrz, przyniosłem ci kwiaty — rzekł jednak po chwili.
 — Ach! jakiś ty dobry, ze pamiętałeś o tem — zawołała, odwracając się nagle i uśmiechnięta, rzuciła mu się na szyję.
 Wyraz szczerości, widny na twarzy Magdaleny, uspokoił go i pocieszył.
 Młoda kobieta pochwyciła róże, poiła się ich wonią, z minką uradowanego dziecka, poczem umieściła je w drugim, pustym dotąd wazonie.
 — Ach! jakie się cieszę! — zawołała. — Taki mam teraz śliczny kominek.
 — Wiesz, to zachwycający człowiek, ten hrabia Vaudrec. Od pierwszego widzenia bę-