Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/268

 — Miałeś zatem grzeszne upodobania... — mówił — a jakiej to natury moje dziecko?
 — Zejdźmy trochę do ogrodu — rzekła młoda kobieta. — Nie powinniśmy słuchać jego tajemnic.
 Usiedli przed domem na ławce, mając dokoła siebie rozkwitłe krzewy róż i cały gazon wonnych gwoździków, napełniających powietrze, słodkim aromatem.
 — Czy wróci pani rychło do Paryża? — zapytał Duroy po chwilowem milczeniu.
 — Ach! tak, niezadługo — odpowiedziała. — Gdy się to wszystko skończy.
 — Za jakie dziesięć dni, nieprawdaż?
 — Tak, mniej więcej.
 — Czy on nie ma żadnych krewnych? — pytał dalej.
 — Żadnych, oprócz dalekich kuzynów. Rodziców stracił, będąc jeszcze dzieckiem.
 Patrzyli oboje na motyla, przebiegającego po barwnych gwoździkach i trzepoczącego skrzydełkami; w kielichach wonnych tych kwiatów szukał pożywienia.
 Zbliżył się służący, oznajmiając, że ksiądz proboszcz już skończył. Udali się zatem do pokoju chorego.
 Zdawało się, iż Forestier schudł jeszcze bardziej w ciągu ostatnich godzin.
 — Do widzenia, moje dziecko — mówił