Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/953

 — W soboty, kiedy inne dziewczęta i chłopcy bawili się na dziedzińcu, odpowiedziała Józefina.
 — Nie mówiąc już, że zapewne kłamiesz, z szyderczym uśmiechem powiedział pan przełożony kościoła i ubogich, jest to rzecz niedozwolona i grzeszna!
 — Zupełnie niedozwolona i grzeszna — raczéj modlić się i pokutować! potwierdziła ochmistrzyni — odebrałam jéj pudełko z farbami, więcéj już malować nie będzie!
 — Bardzo dobrze, pobożna przyjaciółko, bardzo dobrze! Czy wszystkie zebrane pieniądze oddałaś jak inne sieroty?
 — Tak jest panie! odpowiedziała Józefina.
 — I nic dla siebie nie zatrzymałaś, nic nie masz przy sobie?
 Dziewczę wstrzymało się z odpowiedzią.
 Dla siebie nic nie schowało — ale miało przy sobie dukata, który mu darował nieznajomy!
 — No cóż, milczysz? zawołała ochmistrzyni, a jéj siwe, przeszywające oczy zrobiły się wielkie jak młyńskie koła.
 Józefina właśnie chciała powiedzieć: „Owszem, mam przy sobie pieniądze!“ ale przyszło jéj na myśl, że takowe zostaną jéj odebrane, a wtedy przepadnie tak pożądane pudełko z farbami.
 Przytém tego dukata dał jéj nieznajony pan.
 — Nic nie zatrzymałam i nic nie mam przy sobie, nakoniec wymówiła.
 — Rumienisz się — wężu, kłamiesz!
 — Domysł mój sprawdza się! powiedział sekretarz policyjny Schwartz.
 Józefina nie śmiała dłużéj panować nad sobą — zalała się łzami.
 — Czego płaczesz, kłamco? Rozbieraj się, zrewiduję cię! z lodowatą surowością powiedziała ochmistrzyni.
 Dziewczę łkało, nie mogąc wymówić ani słowa — zupełnie było przestraszone.