gentka wraz z młodą królową, wróciły do zamku. Ruszyli się także inni goście, poleciwszy się poprzednio względom pobladłego nieco księcia Luchana i zeszli do swoich ekwipażów.
Kiedy generałowie Leon i Borso również do swoich powozów wsiąść chcieli, milcząco, ale szybko obok każdego z nich usiadło dwóch rosłych, brodatych ludzi.
Leon i Borso poznali zaraz co znaczy takie towarzystwo — opierać się byłoby szaleństwem. Halabardziści księcia Luchana, uzbrojeni byli od stóp do głów, a zawieźli obu generałów do więzienia.
Gdy młody Don Serrano późno w nocy wraz z wiernym swoim sługą Domingiem, który niestrudzony czekał przy pałacu Espartery, na powrót swojego pana, zajęli mieszkanie, które Domingo jako człowiek praktyczny najął u kramarza cygar, z którym zawarł znajomość, kazał potem staremu słudze różne rzeczy przygotować i porządkować, sam zaś rozmyślał o interesach.
Mieszkanie pulchniutkiego kramarza Romoli, wyglądało lepiej niż to jego zewnętrzny pozór objawiał. Dwa pokoje, których okna wychodziły na prześliczne, nawet w nocy mocno ożywione Prado, wygodnem i eleganckiem urządzeniem w zupełności odpowiadały wszelkim wymaganiom jakich Domingo jako mistrz dworu, pragnął dla młodego szlachcica, a gdy przytem i jego komórka dała się bardzo mieszkalnie urządzić, uderzył w pulchną rękę kramarza zwracającego uwagę na piękne krzesła, łóżka i obra-
