Strona:PL G Füllborn Izabella królowa Hiszpanii.djvu/51

Borso z cicha, ale dosyć głośno, tak, że szpiegujący słowa jego posłyszał. Dobro Hiszpanji wymaga, aby go usunąć od stopni tronu; potrzeba koniecznie starać się o lepszych doradców — ale czy słyszysz odgłos trąb? — królowe przybywają, wróćmy do sali!
 Głowa u portjery znikła — obaj generałowie wrócili do innych gości, ani przypuszczając, że plan ich względem obalenia Espartery, ¡wyśledził najzręczniejszy jego sługa.
 Z galerji zabrzmiał wzruszający hymn narodowy, i przez wysokie otwarte podwoje weszły obie królowe, prowadzone przez Esparterę i jego małżonkę, którzy wyszli naprzeciw nich aż do powozu. — Królowa matka Marja Krystyna wraz z powabną trzynastoletnią królową Izabellą, przybyły w towarzystwie dam dworu i pałacowych adjutantów.
 Liczni generałowie i dygnitarze, rozstąpiwszy się utworzyli półkole i oddali głęboki pokłon.
 Marja Krystyna była to silna, średniego wzrostu dama, około pięćdziesiąt lat wieku licząca. Włos jej, w którym tkwiła brylantowa korona, był ciemny, gładko uczesany. Z oczu jej widać było dumę i roztropność; na jej dosyć dużych ustach osiadł wyraz, dowodzący, że regentka umie być ironiczną i intrygantką. Miała na sobie ciemną niebieską atłasową suknię, a na niej przejrzysto-białą narzutkę, pół-mantylkę, pół-szal.
 Młoda trzynastoletnia królowa Izabella, której jedyna siostra Ludwika jako chora pozostała w zamku, ubrana była w białą jedwabną suknię, ozdobnie różowemi kwiatami przetykaną — różowe kanciaste okrycie skromnie spadało jej z ramion, a w ciemnych pięknych włosach błyszczał wieniec złotych kwiatów i szmaragdów, mający nad czołem również małą błyszczącą koronę brylantową. Ciemny włos i niebieskie oczy, zdobią młodością kwit-