strzegłszy to, ulitował się i rozkazał tym ludziom bez serca, aby nieszczęśliwą nieśli na ręku.
Tymczasem Izabella znalazła niedostrzeżoną chwilę i szepnęła księciu de la Torre:
— Wkrótce muszę mówić z wami, Don Serrano, i to śpiesznie; w przeciwnym razie byłabym w stanie i was zgubić.
— Nie będzie to trudną rzeczą dla królowej! cicho odpowiedział Franciszek, który już knuł plany ocalenia Henryki. Czyń wasza królewska mość co jej serce każe!
Gdy niosący pochodnie i straż opuścili pałac, Izabella z margrabiną zeszły do ekwipażu i udały się z powrotem do zamku.
Franciszek Serrano śpieszył w tymże samym kierunku, a owinięty płaszczem, chciał niezwłocznie wywołać Prima i Topetego z salonów królowej, aby wspólnie z nimi uwolnić Henrykę, chociaż nawet tak bezpiecznie i tak głęboko w sklepieniach Santa Mądre zamknięta była, iż zaledwie głos ludzi dosłyszeć mogła.
Podczas gdy wyżej opowiedziany wypadek odbywa się w pałacu Azza, hrabina genueńska, otulona długą, ciemną kapą, w masce i czarnej zasłonie na twarzy, wyszła również bez towarzysza z zamku, a przekonawszy się, że jej nikt nie widzi i nie ściga, przez rozmaite ulice i uliczki udała się do kościoła Antocha. Miała tam podwójną schadzkę, i wybrała na nią bardzo stosowne miejsce!
Kościół Antocha leży na placu mocno ocienionym drze-
