Strona:PL G Füllborn Izabella królowa Hiszpanii.djvu/348

ręka jego z pałaszem zwisła, a Józef zręczny jak kot, odskoczył w tył i pośpieszył ku otwierającym się drzwiom; z tryumfującym uśmiechem na bladej od namiętności i zniszczonej twarzy, zbliżył się do schodów i schylił się pragnąc porwać upragnioną.
 Wtem zaklął okropnie, Henryka znikła!... Rozwścieczony, ale obawiający się żeby go nie schwytano, wypadł przez rotundę, pragnąc dostać się na ulicę.
 Prim widział uciekającego z wydobytym pałaszem; pełen więc trwogi pośpieszył do rotundy, gdzie między filarami znalazł ranionego w głowę i mocno krwią zbroczonego Franciszka.
 — Przez Wszystkich Świętych! domysł mój sprawdził się!... Co to się stało, mój Franciszku?
 Raniony powoli przyszedł do przytomności.
 — Gdzie jest ten szatan Józef? On mnie prawie zabił!
 Prim zdziwiony i stroskany spojrzał w twarz przyjaciela.
 — Musisz się oprzeć na mnie, rzekł pomagając Franciszkowi; potem dodał ciszej: Przekleństwo! on ty malignie!
 Z trudnością zdołał wyprowadzić z pałacu skrwawionego i prawie bezprzytomnego i przywołać jeden z dwukołowych fiakrów, którym przewiózł przyjaciela do zamku. Ku wielkiej jego radości, nie spotkali nikogo w drodze.
 Prim zaniósł go na łóżko i pozostał przy nim, dopóki niespokojny i o Józefie mówiący Franciszek nie zasnął.
 Wtem nagle przed nadejściem nocy królowa przysłała po generał-kapitana, z którym w pilnej sprawie chciała pomówić.
 Adjutant przyniósł widocznie mocno przerażonej Izabelli odpowiedź, że książę de la Torre jest raniony.
 „Przecież książę podczas czterech ostatnich godzin nie