Strona:PL Feval - Garbus.djvu/541

tłum. — Spieszmy sięj Spieszmy się!
 Była już piąta. W tej chwili na dziedzińcu ukazali się przyjaciele Gonzagi.
 — Co wasza ekscelencya chciała mi powiedzieć o Chaverny’m? — zapytał jeszcze Pejrol.
 Gonzaga oddawał ukłon właśnie swym stronnikom wyniosłym i protekcyonalnym ruchem głowy. Od dnia wczorajszego urósł jeszcze w stosunku do swych pochlebców.
 — Chaverny? — powtórzył z roztargnieniem. — Ach, tak Chaverny. Muszę się najpierw rozmówić z tym garbusem.
 — A ta młoda dizewczyna? Czy to nie jest niebezpiecznie zostawiać ją w pawilonie?
 — Bardzo niebezpiecznie. Nie zostanie tam długo. Kiedy o tem pamiętam, chęc cię uprzedzić, poczciwy Pejrolu, że będziemy dziś wieczorem jeść kolacyę u dony Kruz, będzie to poufne zebranie. Przygotuj wszystko, co potrzeba.
 Dorzucił kilka stów na ucho Pejrolowi, który skłonił się, mówiąc:
 — To wystarczy, ekscelencyo.
 — Garbusie! — zawołał niezadowolny przekupień. — Skaczesz jak waryat! Zapomniałeś swego rzemiosła, trzeba będzie znowu wezwać Wieloryba.
 Pejrol już się oddalał, gdy Gonzaga znowu go przyzwał.
 — Znajdź mi zaraz Chaverny’ego — rzekł.
 — Żywego lub umarłego, chcę Chaverny’ego! Garbus wstrząsnął plecami na których właśnie podpisywano.
 — Jestem zmęczony — powiedział. — Oto dzwonek, potrzebuje spoczynku. Rozległ się