Strona:PL Feval - Garbus.djvu/443

 — Rozumiem, że to poprostu igraszka z ogniem, wasza ekselencyo.
 — Jednak jakim prawem ten garbus chce być bardziej uświadomiony niż my? Musimy to wyjaśnić. Ci, którzy obdarzeni takim sprytem, skazani są z góry na śmierć przedwczesną.
 Pejrol podniósł żywo głowę. No, nareszcie książę przestał mówić po hebrajsku.
 — Czy jeszcze tej nocy? — zapytał szeptem.
 Właśnie zbliżyli się obaj do arkady głównej, przez którą widać było zdała wśród zieleni i świateł statuę bożka Mississipi, dokoła której tryskały fontanny oblane różnokolorowym światłem.
 Z drugiego końca alei szła ku nim kobieta w czarnem domino i masce na twarzy. Prowadził ją pod rękę starzec o białych całkiem włosach.
 Gdy już byli blizko arkady, Gonzaga dał znak Pejrolowi, aby się cofnąć w cień.
 Kobieta i starzec przeszli koło nich, nie widząc ich wcale.
 — Czyś ją poznał? — zapytał cicho Gonzaga.
 — Nie odpowiedział Pejrol.
 — Czy księżna pani będzie potrzebowała mych usług tej nocy? — pytał starzec.
 — Za godzinę znajdzesz mię pan tutaj, w tem miejscu.
 — To p. Lamoignon! — szepnął Pejrol.
 Starzec skłonił się towarzyszce i zniknął w bocznej alei.