ptactwo się nawet nie zbliża, na którem wśród największej burzy nié ma fali, i w którém nikt utonąć nié może. Z morza tego zbiéra się sól, która się od słonecznych promieni krystalizuje, i płyn lepki nakształt smoły. Od morza Martwego na noc przybyliśmy do źródła Elizeusza przy mieście Jerycho, u stóp góry 40-dniowego postu, miejsce piękne, poetyczne i powabne. Rozłożyliśmy tu namioty, obiadowaliśmy i zabawiliśmy się przyjemném towarzystwem. Na Wschodzie wędrówki konne i życie w namiotach ma wiele powabu, dlatego Anglicy najdalsze dla téj przyjemności odbywają podróże. W drodze naszéj z Jeruzalem do Jordanu i Jerycho, do trzech klasztorów zajeżdżaliśmy: w miejscu urodzenia św. Jana, w Betleem i greckiego w St. Sabas. Rozkładaliśmy namioty nad Jordanem i przy źródle Elizeusza. Droga do Jordanu zwykle jest ożywioną i tłumną. Idą i wracają rosyjscy pielgrzymi, niosąc palmy na pamiątkę. Jordan, połączony z dwóch strumieni Jor i Dan, jest pamiątką Zbawiciela i św. Jana, granicą królestwa obiecanego Izraela, która dla przejścia ludu Bożego odwróciła bieg swój. W niéj Zbawiciel przyjął chrzest św. z rąk najświętszego z ludzi. Tu człowiek usłyszał i ujrzał Boga w Trójcy jedynego w głosie, w postaci człowieka i gołębicy. Jordan krzewami, zaroślami osłonięty, w miejscu, gdzie się odbył chrzest Pański, jest otwarty, przystępny i napełniony codziennie tłumem ludzkim. Ludzie mają wielki pociąg do miejsc świętych, do tych szczególnie, na których stopa Zbawiciela stanęła. Z najdalszych stron dążą, chcąc choć raz w życiu ujrzéć miejsce, gdzie się wykonało rodu ludzkiego zbawienie. Te święte miejsca mają udzielone przez św. apostolską Stolicę odpusty, przez wszystkie wieki są źródłem niewyczerpaném nigdy, które dusze ludzkie orzeźwia i wzmacnia. Kapelan francuskiéj karawany (aumonier) miał przy Jordanie mszę św., któréj wszyscy do karawany należący pobożnie słuchaliśmy. Potém, pomimo wczesnėj pory wiosennéj, wszyscy się kąpali, nurzaliśmy się bez końca w Jordanie, nie przyszła nawet na
