Strona:PL Ernest Buława - Poezye studenta tom III.djvu/173

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Próżno się szarpią łonami puklerzy
Grzyw zielonością szamoczą złowrogo,
Jak lud którego na postępu drodze
Hamuje tyran przez ciemności wodze!...
Huczą! padają!... a dąb książę boru
Zaszumiał: ja urągam z wichrów chóru!
Bo jestem olbrzym w potędze bez końca!
Śmieję się z wichrów i promieni słońca!...
  A z chmury błyskawica
  Padła – świat dziko rozświeca
  Jak gdyby nieb podwoje
  Rozwarte zatrzaśnięto –
  I świateł ogni zdroje
  W piekła otchłań zepchnęło…
  Rozplotła się po niebie, z iskry w oka mgnieniu
  Wpośród czarnych chmur się wikła,
  Poczołgała się po nieb ognistem sklepieniu
  I znikła!
  A za nią z chmur namiotu
  Rozdartego ryknął grzmot,
  Jak odgłos światów przewrotu
  O kuźni piekielnej młot!...
  A wichrów koło znów wstało
  I piorunom powiedziało
  O tyrana lasów dumie
  Co urąga w swoim szumie!...
I ryknął piorun, że wstrzęsły się bory,
A żądło jego łono króla dębów
Rozdarło w drzazgi – ze do stóp od góry
Padł – jak ręką szatana rozdarty na szmaty,
A piorun skonał – i przepadł wśród zrębów
Tylko nad dębu losem zapłakały kwiaty
I grzmot po grzmocie, grom po gromie wali,
Jakby szatani niebo zdobywali;
Aż dudni ziemia – niebo krzyczy w głosy
Dzikie!... i chmury rozplotły swe kosy,
W ogniach i ryku trzęsą się niebiosy,

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Ernest_Buława_-_Poezye_studenta_tom_III.djvu/173&oldid=1847645”