Wszakże następca Jakóba Stuarta, Wilhelm Orański, nie bacząc na nienawiść, jaką ściągnął na siebie Andros, już w 1692 r. na nowo powierzył mu rządy tych samych kolonij, w których atoli teraz, nauczony doświadczeniem, postępowaniem zupełnie odmiennem potrafił zasłużyć na miłość poddanych. Umarł w Londynie 1814.
Androti, albo Androzi (Fulvio), jezuita włoski, rodem z Monticello, miasteczka marchii Ankońskiej, doktór obojga prawa i kanonik kaplicy loretańskiej. W r. 1555, a w 32 życia wstąpił do zakonu jezuitów. Gorliwie pracował w marchii ankońskiej, w Syjennie i Ferrarze i w tem ostatniem mieście umarł 27 Sierpnia 1575 r. Wydał kilka dzieł treści teologicznej w języku włoskim, które były i na łaciński tłómaczone; z tych mamy po polsku przełożone prozą przez sławnego w swoim czasie rymotwórcę Stanisława Grochowskiego: Ścieszka pobożnego chrześcijanina, z włoskich skryptów kapłana jednego S. J. przełożona w Krakowie, w drukarni Mikołaja Loba 1608 (w 4-ce, str. 78), tudzież Rozmyślanie o drogiej męce Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez ks. Fulwijusza Androcego Soc. Jesu złożone, a przez ks. Szymona Wysockiego, tegoż zakonu z włoskiego na polskie przełożone, w Krakowie w drukarni Jana Szarflenbergera 1611 (w 8-ce str. 92).
Androuet du Cerceau (Jakób), budowniczy króla francuzkiego Henryka III, płodny w swoim zawodzie pisarz, rodem z Paryża, kilkanaście lat przepędził we Włoszech, później kierował budową niektórych ważnych gmachów publicznych w Paryżu, dopóki jako hugonota nie był zmuszony opuścić Francyi. Głównemi jego dziełami są: Galeryja Luwru i Pont Neuf, rozpoczęty w 1578 roku, którego jednak nie ukończył. Do celniejszyoh pism jego należą: Livre d‘architecture, contenant les plans et dessins de 500 batiments tout différents (Paryż, 1559); Les plus excellents batiments de France (Paryż, 1576); Les édifices romains, recueil de dessins graces des antiquités de Rome, faits sur les lieux (Paryż 1583); Leçons de perspectice (Paryż, 1585).
Andruski, dom szlachecki polski, słynął niegdyś w województwie wołyńskim już około r. 1528.
Andruszewicz, dom szlachecki w Polsce.
Andruszewicz (Jan), biskup kijowski z kolei dwunasty, nastąpił na katedrę w r. 1545 t. j. po Macieju Ostykowiczu Radziwille. Jako Jan, tego imienia biskup kijowski drugi. „W nauce i w obyczajach mąż poloru wielkiego“ jak pisze o nim Niesiecki. Po dziesięciu latach rządów duchownych w Kijowie przeniesiony w r. 1555 na biskupstwo łuckie i brzeskie, po Waleryjanie Protaszewiczu. Piszą go po dyplomatach ruskich spółczesnych: „Kniaź Janusz Androszewicz.“ Podpisany na drugim statucie litewskim w r. 1563. Miał umrzeć, ale to niepewna, dopiero w r. 1579. Jako biskup łucki, Jan trzeci. Jul. B.
Andruszkiewicz (Bogdan), rotmistrz królewski, jeden z panów litewskich, co w czasie wojen Polski z zakonem Krzyżackim, a mianowicie w nieszczęśliwej bitwie pod Chojnicami w 1454 r. nie odbiegł króla Kazimierza. — Dom Andruszkiewiczów używał herbu Mogiła, żył na Litwie i na Żmudzi.
Andruszów, wieś w dawnem województwie Mścisławskiem, dzisiejszej gubernii Smoleńskiej, powiecie Kraśnińskim, przy ujściu rzeki Horodni do Wiekry, między miastami Krasnem i Mścisławiem. Pamiętna zawieszeniem broni na lat 13 zawartém między Polską i Rossyja dnia 30 Stycznia 1667 roku, mocą którego Smoleńsk, Siewierz, Starodub, Czernichów i inne miasta za Dnieprem zostały przy Rossyi. Sicz Zaporozka obu państwom podlegać miała, Kijów do 1669 roku miał zostawać w ręku Rossyi. Rozejm ten przedłużono w Moskwie dnia 17
