ciwnym, i tak na ogień była woda i naodwrót i t. d., ztądto właściwie początek bierze owa zasada, że contraria contrariis curantur. Dr. J. K.
Allori (Alexander), urodzony 1535, umarł 1607 r., siostrzeniec i uczeń Bronzina (ob.), malarz ze szkoły florenckiej, za najwyższy wzór brał sobie Michała Anioła i ze szczególnem zamiłowaniem przykładał się do anatomii. W muzeum florenckiem jest piękny jego obraz : Ofiara Abrahama, a w kościele Ś. Ducha tamże: Cudzołożnica. Zostawił również dzieło traktujące o anatomii dla użytku malarzy. — Allori (Krzysztof), syn poprzedzającego, uczeń Grzegorza Pagani, oddawał się bardziej malowaniu krajobrazów; są wszakże i jego niektóre wielce cenione obrazy historyczne, jak np. w galeryi florenckiej: Judyta i Ś. Julijan, oraz kilka sławnych kopij Ś. Magdaleny Correggia. Umarł 1621 roku.
Allotryja, tak nazywają się przedmioty poboczne, do rzeczy głównej nienależące: w dyjalektyce używa się ich, w celu zbicia nieostrożnego przeciwnika, z głównej drogi na manowce. Mówca i nauczyciel, którzy w wykładzie lub mowie mieszają myśli obce, do przedmiotu nienależące, zbyt oddalone od głównej materyi, ulegają błędowi allotriologii. — W mowie pospolitej używają niekiedy tego wyrazu na oznaczenie rzeczy niepotrzebnych, do zamierzonego celu życia lub obowiązków stanu wcale nienależących, któremi się ludzie czasem zajmują.
Allotryjofagija (z greckiego), oznacza chorobliwą skłonność do jedzenia rzeczy niezwyczajnych i niepożywnych, zdarzającą się u cierpiących obłąkanie, żarłoków i t. p. Indyjanie w Ameryce w braku pożywienia jedzą gatunek gliny tłustej, którą napełniają żołądek. Przypadki, w których ludzie instynktem powodowani, przyjmują wewnątrz pewne rzeczy, nie należy brać za jedno z allotryjofagiją, gdyż w takich razach rzeczy te prawie zawsze wywierają działanie podobne jak lekarstwa.
Alloury (Ludwik), publicysta francuzki, urodzony około 1805 r., kończył swe nauki w Paryżu w kollegijum ś. Barbary, następnie słuchał prawa i otrzymał stopień doktora. Z początku pracował u różnych sławnych adwokatów, później jako sprawozdawca rozpraw parlamentarnych, przeszedł do redakcyi Journal des Débats. Alloury gorliwym był stronnikiem rewolucyi lipcowej i bronił Guizota przeciw atakom liberalnej oppozycyi. Po rewolucyi lutowej popierał ciągle zasady stronnictwa umiarkowanego konstytucyjnego. Po zamachu z dnia 2 Grudnia, gdy rozpraw parlamentarnych nie stało, Alloury ograniczył się tylko na artykułach o kwestyjach religijnych, lub ogólnej polityki dotyczących.
Alloxan, C8H2N2O8, jeden z wielu pochodników kwasu moczowego, i z niego się otrzymuje przez działanie stężonego kwasu azotnego, lub mieszaniny chloranu potażu z kwasem solnym. Ciało stałe łatwo rozpuszczalne w wodzie, krystalizujące w ośmiościany, zawierające 2 jedn. wody, gdy kryształy wydzielają się z roztworu gorącego; z zimnego zaś są słupami zawierającemi 8 jedn. wody krystalizacyi, którą w 150° —160° utrącają. Roztwór alloxanu ma smak metaliczny, na skórę puszczony plami ją czerwono, zostawiając po sobie niemiły zapach; czerwieni papier lakmusowy chociaż nie ma własności kwasowych, nie łączy się bowiem z zasadami. Alkalija zamieniają go na kwas alloxanowy, ciała utleniające na mocznik, kwas węglany i szczawiowy; ciała odtleniające jak siarkowodór, przeprowadzają go w alloxantynę (ob), lub kwas diałurowy, a przez gotowanie wodnego roztworu tworzy się obok alloxantyny kwas parabanowy i kwas węglany. T. C.
Alloxanowy kwas, (ob. Alloxan).
Alloxantyna, C10H4N4O14 + 6aq, tworzy się z alloxanu (ob.), przez działanie środków odtleniających, z kwasu moczowego działaniem rozwolnionego kwa-
