Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/229

 Ach, jak ona dobrze o tem wiedziała! Teraz zapragnęła wniknąć i w jego dom i w jego życie.
 — Dziadunio ma zimne mieszkanie?
 Biorąc z rąk jej filiżankę herbaty, odpowiedział:
 — A tak, piec zepsuty. Ciągle proszę gospodyni, aby naprawić go kazała, kilka razy nawet pieniądze jej na to dawałem... nic i nic! Ot, dlaczego?... Biedna jest... pracuje... Zająć się tem czasu nie ma, pieniądze zaś zawsze rozejdą się jakoś... wdowa z pięciorgiem dzieci... chałupkę tę tylko ma, praniem na życie zarabia... gdzie jej tam dbać o to, czy staremu grzybowi ciepło, albo też zimno!...
 Wino lejąc mu do herbaty, zauważyła:
 — Nieuczciwa jakaś kobieta!
 Żywo podniósł głowę.
 — Ehe! już i nieuczciwa! jak to łatwo powiedzieć! Spróbuj stać nad balią od rana do wieczora, pięcioro dzieci odziać i nakarmić... zobaczymy, jaka będzie twoja uczciwość... ehe!
 Może wino i ciepło ognia, pewnie jednak daleko więcej sposób, w jaki pani domu krzątała się około gościa, rozgrzewały go i szybko nieśmiałość jego topiły. Skosztowała jego herbaty, czy jest dość słodką, i dołożyła do niej cukru; wybierała z koszyka i kładła przed nim najkruchsze i najsmaczniejsze