Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/228

 I pod ramię go ująwszy, usiąść mu pomogła.
 W tej chwili lokaj wniósł przybory do herbaty.
 — Zaczekaj!
 Mały stolik do kominka przysunęła.
 — Tu herbatę pić będziemy!
 Kiedy, od lekkiego wysiłku trochę zarumieniona, krzątała się około przyrządzania herbaty, — on, naprzód nieco podany, grzał ręce przed ogniem.
 — Dobrze... ciepło... Wielka to rzecz, miła rzecz: ciepło!... i w naturze i w życiu człowieka. Jadło bywa smaczne, kolor piękny, zapach przyjemny... ale ciepło nadewszystko! nadewszystko!..
 Ręce z porcelanowym imbrykiem opuściła, długo na niego patrzała i z głębi serca potwierdziła:
 — To prawda!
 Wstrząsnął głową.
 — Naturalnie, że prawda. Ten najlepiej wie o tem, komu zimno.
 Zamyślił się.
 — Dziadunio zziąbł, idąc do mnie?...
 Podniósł znowu głowę.
 — Ee, nie... kiedy się idzie, jest się w ruchu, a ruch rozgrzewa. Najgorsze zimno — w domu i w życiu.