Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 1.djvu/168

się koniecznie z najpiérwszą młodością, czyniły rozmowę jego niezmiernie miłą i zajmującą dla dwóch kobiet, które pędziły życie bardzo ciche i nie widziały nic, oprócz bardzo ograniczonego i ciasnego rodzinnego kątka.
 Wincunia coraz bardziéj ożywiała się, oczy jéj błyskały, gwarzyła z Alexandrem i śmiała się wesoło.
 Kiedy w połowie wieczoru pani Niemeńska wyszła znowu z bawialnego pokoju, dla dania rozporządzeń o wieczerzy, mówiła do siebie:
 — Śliczna z nich para! jakby stworzeni dla siebie. — Westchnęła po cichu i dodała:
 — Szkoda!
 A Alexander, w chwili nowego sam na sam z Wincunią, wyjął z bukietu, stojącego na stole, kwiat jakiś i rzekł:
 — Panno Wincento! co pani życzy temu kwiatkowi?
 Wincunia pomyślała chwilkę i odrzekła:
 — Aby był bardzo i zupełnie szczęśliwym!
 — Nie będzie nim! — rzekł porywczo młodzieniec i kwiat z gestem żalu odrzucił.
 — Dla czego? — nieśmiało spytała dziewczyna.
 — Alboż kwiat może być szczęśliwym bez słońca? — wymówił zwolna Alexander, patrząc jéj w oczy.
 — A dla czegoż miałby żyć bez słońca? — spytało dziewczę, wzrok spuszczając.