Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/92

 — Także przedwczoraj wieczór — rzekła — odprowadził mnie do domu.
 — Czy mr. Leamington wiedział, że ma pani poślubić mr. Loubę?
 — Tak.
 — Czy to go zaskoczyło?
 Beryl rozejrzała się bezradnie, jakby szukała jakiegoś sposobu ucieczki przed temi przenikliwemi badaniami.
 — Tak — on był zaskoczony — odrzekła.
 — Powiedziała mu pani, dlaczego zaręczyła się pani z mr. Loubą — to znaczy o tych kwitach — wskazał.
 — Nie wiem — odrzekła szybko.
 — A czy mr. Leamington spokojnie przyjął tę nowinę?
 — Tak — zrozumiał —
 — Zrozumiał, że pani poślubia mr. Loubę dlatego, że winna mu pani dużą sumę? Czy mówił coś przeciw mr. Loubie?
 — Ani słowa — odrzekła natychmiast.
 — Niech pani przypomni sobie — przenikliwe oczy Trainora nie cofały się z jej twarzy. — Jakiś młodzieniec kocha panią — zaręczony jest z panią — nagle zaręczyny są zerwane dlatego, że — tłumaczy mu pani — zadłużyła się pani u człowieka prawdopodobnie dwa razy starszego od pani, który zaślubi panią i tem zmaże dług. Czy to logicznie jest sądzić, że ja uwierzę, by człowiek taki jak mr. Frank Leamington przyjął taką rzecz spokojnie, nie wypowiedziawszy chęci ukarania człowieka, który zagrał — jak to pozwolę sobie nazwać — brudną grę? Kiedy widziała się pani ostatnio z mr. Leamingtonem? — powtórzył.
 — Zapytał mnie pan już o to — zapłoniła się — dlaczego przyszedł pan tu i wypytuje mi się o mr. Leamingtona?