Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/91

 Wyjął z kieszeni zwój papierów i położył je na stole. Skinęła.
 — To są kwity na dużą sumę, miss Martin. Czy może ani pani wytłumaczy, w jaki sposób dostały się w posiadanie mr. Louby?
 Próbowała mówić, ale nie mogła. Ujrzał karafkę i szklankę na kredensie. Nalał wody i przyniósł jej. Podziękowała mu oczyma.
 — To są pieniądze, jakie przegrałam w bridge’a i jakie zapłacił za mnie mr. Louba — rzekła.
 — To było przed zaręczynami?
 Skinęła znów.
 — Więc potem w konsekwencji jego uprzejmości dla pani zgodziła się pani poślubić go? — spytał Trainor patrząc na nią badawczo.
 — Tak. Zdaje mi się, że to tak było...
 — Kiedy to było, miss Martin?
 Drżąca jej ręka podniosła znów szklankę wody.
 — Przedwczoraj wieczór.
 — Przedtem była pani zaręczona z kim innym.
 — Nie, nie byłam — głos jej był posępny i zuchwały.
 — Zdaje mi się, że była pani zaręczona z mr. Leamington.
 — Byliśmy przyjaciółmi — rzekła — ale nie byliśmy zaręczeni!
 — Kiedy zaręczyła się pani z mr. Loubą?
 — Przedwczoraj wieczór — rzekła rozpaczliwie — powiedziałam już panu.
 — Kiedy zerwała pani przyjaźń z mr. Leamingtonem?
 — Nie zrywałam wcale! Ja — my jesteśmy wciąż przyjaciółmi!
 — Kiedy widziała pani ostatni raz mr. Leamingtona?
 Chwila ciszy.