Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/83

z drzewa imitującego bronz, z telefonem. Koło wgłębień okiennych zasłoniętych jedwabiem, stało małe biurko. Rozglądnęli się, ale nie było Louby.
 — Co to?
 Policjant wskazał. Był to jedwabny szlafrok zarzucony na krzesło. Brown podniósł go i krzyknął — popatrzał na ręce, gdyż rękawy szlafroku przesiąknięte były krwią.
 — Nie dotykać się tego — rzekł. — Proszę uważać, doktorze — więcej jest czerwieni na podłodze.
 Spojrzeli na piękny kominek. Był pusty. Pośrodku leżał tylko mały stos popiołu. Na lewo od kominka wskazał Miller na drzwi.
 — Tam jest sypialnia, tam — szepnął drżącym głosem.
 Brown otworzył drzwi i wszedł. Światło płonęło w srebrnych świecznikach. Na niskiem łożu leżał trup Emila Louby. Nie potrzeba było badania lekarskiego. Głowa jego była okropnie strzaskana.
 — Okno jest otwarte — rzekł Brown — dokąd prowadzi? — Przeszedł i wyglądnął. — Wyjście w razie pożaru? Proszę zejść do drugiego policjanta i dokładnie przeglądnąć ogród. To tłumaczy nieobecność klucza w zamku. Morderca uciekł tędy — z kluczem w kieszeni.
 Ujął słuchawkę i zażądał centrali.
 — Jestem urzędnikiem policyjnym — rzekł — i chcę wiedzieć, kto telefonował tu dziś wieczorem.
 Czekał przez chwilę.
 — Raz telefonowano o 9.50 do Nr. 12703 Mayfair.
 Brown skinął — to był Nr. Elect-Clubu.
 — Teraz poproszę o Scotland Yard — rzekł — Treasure 850.
 Wrócił do sypialni.
 — Posłałem po inspektora Trainor. To sprawa, której nie chcę sam rozpoczynać. Byłem uprzedzony do Louby