Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/80

 Uwierzyła z wdzięcznością, z niewypowiedzianą ulgą. Nie chciała stawiać dalszych pytań o jego odwiedziny u Louby. Była więcej niż zadowolona, że może uchwycić się jego zapewnienia i zniszczyć wszystko, co mogłoby tem zachwiać.
 — Więc nie odprowadzisz mnie — zapytała.
 — Nie, Beryl — wybacz — ja —
 — Dlaczego chcesz tu czekać?
 — Nie, nie będę. Mam się spotkać z przyjacielem — i to wszystko!
 Prawie odbiegł od niej, znikając tak nagle we mgle, że podniecenie jego głosu zdawało się drżeć jeszcze w powietrzu, gdy zamarł już dźwięk jego kroków.
 Zmusił się teraz do chodzenia i odskoczył nerwowo, gdy zabrzmiały za nim lekkie, drobne kroki. Przycisnął się do muru, czekając, by minęły go. Lecz zatrzymały się przy nim.
 — Co z Loubą? — zapytano gorącym szeptem. Pot oblał Franka.
 — Co — — czego pan chce —
 Wpatrzył się w twarz stojącego przed nim.
 — Jestem tak zainteresowany Loubą — szepnął łagodny głos. — Widziałem, jak pan wchodził i wychodził. Cieszę się, że odesłał pan tę dziewczynę do domu. To niema sensu, by była w to wmieszana.
 — W co? — rzucił ostro Leamington.
 — Jakto... Czy nie powiedział pan, że Loubie coś się stało?
 — Nie! nie mówiłem tego!
 — Oczywiście — ma pan rację nie mówić o tem — zgodził się uprzejmie mały człowiek.
 Gardło Franka ścisnęło się, ale zmusił się do walki: