Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/75

 Kto to mógł być? Czy było możliwe, by był to ktoś policji, czyhający na Franka? Odrzuciła tę myśl jako absurdalną, a jednak obawy jej wzrosły.
 Obeszła szybko blok budynków i powróciła znów tam, do miejsca, gdzie przemówił do mej mały człowiek.
 Nie było nikogo. Pochyliła się nad barjerą, otaczającą ogrody, i zastanawiała się, czy nie ostrzec Louby, by do końca swego pobytu w Anglji trzymał się zdała od swego mieszkania. Ale odrzuciła tę myśl. Toby tylko wplątało Franka, a ona chciała go ratować.
 — To są okna Louby — rzekł ten sam łagodny głos.
 — Dlaczego stoi pan tutaj? — zapytała. — Mówi pan, że czeka, by zobaczyć, co się dzieje... Czego się pan spodziewa?
 — O, nie wiem — ale czuję się ostatnio bardzo podniesiony na duchu. To było długie czekanie, ale czuję, że iteraz prawie już skończone.
 — Jak długo czekał pan?
 — O, wiele lat! wiele lat!
 — Lat? Ja chcę zapytać, jak długo czeka pan tutaj...
 — Prawie od zmierzchu...
 — I widział pan, by ktoś wchodził? — spytała bez tchu.
 — Pani ma na myśli — przez okno? — zaśmiał się.
 — Owszem, oczywiście — także i przy innych sposobnościach — Przypominam sobie już lata temu — —
 — Kto wszedł przez okno?
 — Jakiś człowiek... jakiś człowiek, w którym pokładam wielkie nadzieje... I wyszedł — i nie jestem zupełnie pewny —
 — Jak da<vno temu — jak dawno temu wyszedł?
 — O, dawno już — popatrzał bacznie na nią, gdy ona wahała się między ulgą a przerażeniem. — To nie był ten, o którym pani myśli — dodał.