Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/62

i chciałem się przypatrzeć jeszcze, jak to jest urządzone. Czy może nu pan pokazać?
 — Oczywiście, proszę pana. Pan wie, jaki jest mechanizm alarmu na wypadek włamania, prawda?
 — Tak, wiem o tych kołach, gdy ktoś spuszcza drabinę aby dostać się na dół. Czy może mi pan pokazać, gdzie jest umocowany drut alarmowy?
 — Proszę, sir.
 Portjer był dumny, że przychodzi o naradę do niego sławny, młody architekt, toteż gorliwie tłumaczył wszystko, co wiedział i gotów był uczynić wszystko.
 — Przypuszczam, że jest w porządku ten sygnał?
 — O tak, doglądam go i próbuję co tydzień.
 — Byłoby panu nie na rękę spróbować teraz? Oczywiście, jeśli nie, to —
 — Ależ nie! tylko muszę ostrzec lokatorów... zechce pan poczekać.
 — Owszem. Jest pan bardzo uprzejmy.
 Wyjął parę stalowych nożyc i czekał w naprężeniu, aż zadzwoni sygnał. Zdawało mu się, że czeka długo i włosy jego były wilgotne, gdy sygnał wkońcu rozebrzmiał. Poskoczył — przeczekał w naprężeniu chwilę, by upewnić się, czy portjer nie powtórzy próby, potem szybko przeciął drut i włożył nożyce do kieszeni.
 — Tak, działa świetnie — zainstaluję ten system — rzekł, gdy portjer wrócił. — Czy jest tu ktoś ze starych lokatorów?
 Rozmawiał jeszcze z nim dość długo, by odwrócić uwagę portjera od alarmu, idąc z nim powoli ku głównemu wejściu. Wsunął mu mile widziany banknot do ręki.
 — Dowidzenia! Dziękuję bardzo!
 — Dowidzenia, sir. To drobnostka...
 Portjer patrzał za nim długo.