Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/55

 — Mieszkamy w tak przyjemnej bliskości, że nie muszę się przebierać przed złożeniem ci wizyty.
 Louba patrzał jak da Costa wciągał pantofle.
 — No — zauważył — po tym żarciku może zechce mi pan powiedzieć, dlaczego istotnie się tu pan znajduje?
 — Nie, nie czuję się usposobiony do dalszej rozmowy — odrzekł da Costa podchodząc do okna i odkręcając zakrętki ze swobodą, jaka świadczyła o poprzedniem zaznajomieniu się z niemi.
 — W takim razie zobaczymy, może będzie pan rozmowniejszy na policji!
 — Chce mnie pan tem straszyć? — zapytał da Costa otwierając okno.
 — Albo wytłumaczy się pan, albo oddam pana w ręce — policji! — groził Louba wściekle i skoczył na da Costę, który przechylił się w tył i jedynie osztabowanie okna zatrzymało go przed spadnięciem na dół.
 Louba skoczył za nim i pchnął go, aż ten oparł się plecami o sztaby wyjścia w razie pożaru. Louba wcisnął palce w jego szyję.
 — Co zabrałeś mi! — zawył. — Powiedz mi, albo przerzucę cię w dół! — Przegiął głowę da Costy tak, że szyja jego nabrzmiała.
 — Nie mogę — jeśli mnie dusisz — wykrztusił da Costa.
 — Więc teraz! — rzekł Louba rozluźniając trochę chwyt.
 — Nie wziąłem nic — widziałeś sam.
 — Więc co tam robiłeś?
 — Przyszedłem poszukać czegoś.
 — A! Więc tak! A czegóż ty szukasz?
 Da Costa ulepszał stopniowo swą pozycję — i teraz uderzył Loubę tak, że ten wpadł do pokoju, gdzie uderzył ciężko o stół i padł na podłogę, uderzając głową o krzesło.