Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/42

 Byli w domu sir Harry Marshley’a. Ale Louba wydawał się tu gospodarzem.
 — Niech mi pan wierzy, że jestem bardzo... w rozterce ze sobą, by mówić z panią o takiej sprawie — rzekł Louba — a jeślibym sądził, że to panią zmartwi, raczejbym poniósł wszystkie straty sam, aniżeli mówił o tem... Ale mam inne nadzieje...
 Ona cofnęła się trochę przed spojrzeniem jego bezczelnych oczu.
 — Oczywiście nie chcę, by pan ponosił jakieś straty — odrzekła szybko. — Zdaje mi się, że ma pan wszystkie kwity, jakie podpisałam....
 — Oczywiście — mruknął.
 — Zechce mi pan powiedzieć, na jaką sumę — one opiewają?
 — 50 tysięcy funtów.
 — Co?
 Wstała z wyrazem niedowierzania na twarzy.
 — To być nie może! 50 tysięcy! — mówiła bez tchu i pobladła.
 Patrzał na nią, jak opadła na krzesło, złamana, z oczyma szeroko otwartemi, wpatrzona w niego jakby błagała go, by zaprzeczył swym słowom.
 — Czy to możliwe! — zawołała wkońcu.
 — A tak... Jeśli sobie pani życzy, pokażę pani kwity. Ale proszę, niech się pani nie martwi...
 — Ale ja — ja — nie mam tyle pieniędzy! A matka moja ma tyle tylko, ile potrzeba jej na życie... Pozatem jest chora — nie odważyłabym się jej powiedzieć, że tyle przegrałam! Toby ją zabiło!
 — Prawdopodobnie — zgodził się. — Ale poco jej mówić?
 — Czy jest pan pewny tej sumy? — zapytała rozpaczliwie.