Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/40

 — Jak możemy temu zapobiec?
 — Nie możemy zapobiec jego ucieczce, ale możemy podzielić się, ograbiwszy go...
 — On już doglądnie tego! Będzie miał dosyć, aby móc żyć wystawnie. O to niema obawy!
 — Jeżeli będziemy na tyle głupi, że pozwolimy na to! Ty jesteś z nim w domu, Miller.
 Miller odstawił szklankę tak szybko, że część zawartości — rozlała się po stoliku.
 — Więc co z tego? Czy ma pan mnie za złodzieja?
 — Nie siedziałbym tu i nie rozmawiałbym z tobą, gdyby tak było — odrzekł Berry z przesadną dumą.
 — Więc w takim razie, co ma to wspólnego z naszą sprawą, że jestem u niego w domu?
 — Otóż masz doglądnąć, by to nie on skorzystał z pieniędzy, które mu się uda zagrabić. Jakto? raczejbym oddał wszystko na szpital i odszedł bez centa, aniżelibym pozwolił, by ten pies miał pieniądze! — oświadczył Berry cnotliwie. — Zabranie pieniędzy temu, który używa ich tylko ku zniszczeniu innych, to tak jak odebranie nabitego rewolweru mordercy! Jest kradzenie — i jest branie. Millerze, a ja ci powiem, że to nie jest źle zabrać pieniądze takiemu łotrowi, jakim jest Louba!
 — Hm... to w teorji jest bardzo dobrze — odrzekł Miller. — Zgadzam się... Ale jeśli chodzi o praktykę...
 Potrząsnął głową.
 — Nie narażę się na sposobność tłumaczenia sędziom różnicy między kradzeniem a braniem!
 — Jeżeli chcesz mi ułatwić to, ja biorę na siebie ryzyko! — obiecał Berry. — Jeśli zechcesz trzymać oczy otwarte i dać mi znać, gdy wpłynie wielka suma — to my już to załatwimy ze sobą! Ja wykonam to branie, jeśli ty będziesz