Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/37

 Weszli do najbliższego baru, a gdy usiedli przy stoliku ze szklankami pełnemi, Berry zdecydował się jeszcze więcej wtajemniczyć Millera.
 — Prawdą jest — rzekł — że widziałem się już z Loubą. — Co? Po powrocie?
 — Tak. Ciebie nie było. Powiedział mi, że jest zrujnowany i zwiewa z kraju z sumą, jaką zdoła zebrać.
 Miller świsnął.
 — To ładnie. Ale co z moją pensją?
 — Myślałem, że jest to bluff, dlatego, że nie chce mi płacić. Ale jeśli to jest prawdą, to zła sprawa... co?
 — Podła sprawa — odrzekł Miller ponuro.
 — Jeśli to prawda, to zabierze wszystko, co będzie mógł i my nie ujrzymy ani penny z naszych pieniędzy.
 Twarz Millera wyrażała wściekłość i przytakiwanie.
 — To ładny ptaszek ten Louba — rzekł Berry.
 — Wierzę — przytaknął Miller. — Jeżelibym sądził, że on naprawdę chce mi —
 Berry zaśmiał się.
 — On nie obejdzie się z tobą lepiej, niż z kimkolwiek innym — rzekł. — O tem możesz być przekonany. — Nagle przerwał.
 Mały człowiek, którego widzieli na ulicy, wszedł za nimi i siadł przy stoliku tuż obok. Na ostry wzrok Berry’ego odpowiedział spokojnem spojrzeniem.
 — Widzisz go? — mruknął Berry. — Wszedł tu, by się napić lemonjady. — Nie wątpiąc wcale w nieszkodliwość tego człowieka, czuł się jednak nieswojo w jego pobliżu.
 — I pomyśleć, że po tylu latach służby — zawołał Miller, myśląc wciąż o Loubie i własnych swych zmartwieniach. — Ale podejrzewałem już...
 — Co podejrzewałeś?