Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/215

 Usiadłszy przy biurku zapaliłem fajkę. Byłem na przełomie życia.
 — Nie mogę powiedzieć. Ona jest w Londynie, z Berry’m.
 — Berry, to nazwisko tego człowieka, który był ongiś pańskim asystentem. To on?
 Skinąłem.
 — Oczywiście ona nie z nim uciekła — ona odjechała z Loubą. Berry dał jej swe nazwisko za zasłonę!
 Długi czas paliłem w milczeniu — potem opowiedziałem mu wszystko...
 — O, czemu to nie ja — szepnął. — Szkoda, że nie ja!
 — To szczęśliwie, że się tak nie stało. Ja jestem już stary i kończę swe życie. Umrę zupełnie spokojnie z tą świadomością, że zabiłem tego łotra.
 — Nikt nie umrze — rzekł szorstko. — Musimy znaleść Kate. A ten jej mąż —
 Przeczytałem już listy Kate do Louby, które wziąłem przy drugim pobyciu w mieszkaniu, więc mogłem opowiedzieć mu coś o ich stosunku.
 — Musimy ją wydobyć! — rzekł. — Ale co zrobimy z jej mężem? Gdy go zaaresztują, cała rzecz wyjdzie na jaw.
 — Niema powodu, dlaczego miałby on być zaaresztowany — rzekłem i nie zdaje mi się, bym w całem swem życiu czuł się kiedy tak wesoły, jak wtedy. — Przecież ja go zabiję.
 Brown wpatrzył się we mnie.
 — Oszalał pan!
 — Zabiję go — powtórzyłem — za to, co uczynił Kate i panu nie wolno stanąć mi w drodze. Chcę tylko jednej rzeczy: jakiegoś miejsca, gdzie mógłbym ją zaprowadzić i stworzyć jej jakąś przyszłość.