Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/161

 — A Weldrake?
 — Wyglądał bardzo zadowolony.
 To wystarczyło Trainor’owi. Natychmiast udał się do sir Marshley’a.
 — Przypuszczam, że przychodzi pan w sprawie mego biednego przyjaciela Louby — rzekł sir Harry, mnąc jego wizytówkę w palcach. — Bardzo smutny wypadek — bardzo smutny... Taki dobry przyjaciel! Wielka to strata dla mnie —
 Trainor uwierzył w te ostatnie słowa i zaraz zaatakował go:
 — Staram się odnaleść pewnego człowieka, który dużo wiedział o Loubie — rzekł — i dowiedziałem się, że on wczoraj rano odwiedził pana.
 — Odwiedził mnie? Któż to taki?
 — Nazywa się Weldrake.
 Sir Harry potrząsnął głową.
 — Nigdy nie widziałem nikogo o tem nazwisku — rzekł.
 — Wogóle nie widziałem się z nikim wczoraj rano, jeśli o to chodzi. Byłem zbyt przygnębiony.
 — Przygnębiony?
 — Ta młoda miss Martin chce nazwisko moje wplątać w tę sprawę. Nie mówmy o tem. Drażni mnie to. A moja biedna żona jest zrozpaczona. Nie — mówił dalej zacierając ręce nad ogniem. — Źle pana poinformowano. Pocóżby tu przychodził?
 — O to przyszedłem się zapytać — odrzekł Trainor.
 — Nie znam go — oświadczył sir Harry. — Powiedziałbym panu wszystko, co wiem. Kto powiedział panu, że był on u mnie?
 — On sam. — To kłamstwo nie udało się, gdyż było tylko przestrogą dla sir Harry’ego.