Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/15

 Da Costa wiedział, jak się z nim obejdzie Louba, więc pobiegł do baraków.
 — Wasz mały człowiek poszedł do Louby! Prawdopodobnie Louba wysadzi go na scenę i każę mu tańczyć!
 To wystarczyło.
 Wyprzedzili go żołnierze, ale on przyszedł jeszcze na czas, by ujrzeć, jak wynosili oszołomionego Weldrake z cięciem na twarzy.
 W środku było piekło!
 Orkiestra grała dziko w widocznym wysiłku złagodzenia wzburzenia. Ludzie stali na stołach. Inni protestowali przeraźliwie. Pośrodku zaś kelnerzy i jakaś tancerka starali się powstrzymać rozwścieczonych żołnierzy.
 — Chcemy Louby! — krzyczeli.
 — Louba nie miał z tem nic wspólnego — wołała dziewczyna. — On nawet go nie widział! Kazał powiedzieć, że nie chce go widzieć! Był zajęty!
 — Tak? Zajęty przy kole na górze i rujnowaniu tylu, ilu tylko potrafi!
 — Kazał go wyrzucić!
 — Nieprawda! Bo ten mały człowiek nie chciał zrozumieć i nie chciał odejść!
 — Naprzód usunęliśmy go łagodnie...
 — Powrócił!
 — Gdzie jest Louba?
 Gwar doszedł do punktu kulminacyjnego, gdy zjawił się Louba:
 — Istotnie, panowie, istotnie! — Zachowanie się jego było oliwą na ogień ich wściekłości.
 Coraz więcej żołnierzy gromadziło się. Da Costa podskakiwał tu i tam, by coś zobaczyć. Wiedział, że nadzieje jego zaczynają się realizować.