Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/145

 — Ale mogę powiedzieć, gdzie ostatni raz pana widziałem?. — rzekł.
 — O! Widziałeś go przedtem? — zawołał Trainor, a wyraz twarzy Weldrake potwierdzał zeznanie Millera.
 — Tak. Widziałem go w czwartek przed zamordowaniem mr. Louby. Śledził mnie do knajpki — mnie i... i jednego — przyjaciela — rzekł szybko, a ręce zadrżały mu, gdy ujrzał, w jaką pułapkę omalże się nie złapał. — Siadł przy naszym stole i mówił bardzo dziwnie...
 — O czem?
 — O da Coście i o czemś, że czeka 20 lat — ale nie wyrażał się jasno. Jeśli mam powiedzieć prawdę, to zdawało mi się, że jest nieco pomylony — zwierzył się Miller.
 — Na co czekał 20 lat?
 — Zdawało mi się, że to odnosi się do Louby, ale nie mogę powiedzieć, że on tak akuratnie powiedział. Tylko ja tak myślałem, że on o tem mówi, mówiąc o czekaniu przez 20 lat...
 — To wszystko?
 Miller był zmieszany tem, że pamięć jego wprowadziła go na tor zupełnie niekorzystnych spraw.
 — To wszystko, co było tam do zapamiętania. Wymówił tylko kilka słów, bośmy go nie znali i nie interesowało nas to.
 Miller spojrzał na Weldrake.
 — Ma pan coś do powiedzenia? — zapytał.
 — Tylko to, że taki zły człowiek jak Louba, musiał doczekać się tak gwałtownego końca — rzekł Weldrake.
 — I pan czekał na to?
 — Tak. Tylko czekałem — pan rozumie.
 — Rozumiem...
 Trainor przyglądał się mu bacznie. Nic nie można było wyczytać w nim poza łagodnem zatroskaniem.